Siehe auch die Unterthemen - z.B. Lustige Geschichten

Auszüge aus dem Buch von Toni Wübbens, Ut min Dörp, 1910  und eine Bibliographie von Cornelia Ibbeken

1.  Wat bringt Nikolaus?

2.  An Hilligen Obend

1. Wat bringt Nikolaus? von Jüm Heinz Rehn

"Du Mama", fraag Jehann, een Jung vun good veer Johr, "wat ward Nikolaus mi vunabend bring'n, wenn ik den Schoh vör dat Fenster stell?"

Mama keek wat nadenkern. "Ja, wat ward he di bring'n? Ik weet dat nich, kummt op an, wo aardig du ween büst un wat he so in sien Sack hett. Villicht en Zuckerkringel, en Peperkoken, een Marzipanschwien oder — villicht ok en Wiehnachtsmann ut Schokolaad. Aver de kriegt blots Kinner, de ok recht aardig ween sünd."

To Slaapenstied keek Jehann op sien Schoh. Welk schull he nehm'n? De alldaagschen Steveln weer'n schietig, un Mudder hett seggt, dat he blots wat in blankputzte Schoh leggt. Schull he een vun de sünndaagschen Schoh nehm'n? De weern blank un glänzen. Aver nee, de weer to lütt. Dor pass de grote Wiehnachtsmann nich rin.

He heel den Wiesfinger an de Nääs un greep na sien Gummistevel. Ja, de weer rein un de Wiehnachtsmann ut Schokolaad kunn dor good in stohn. Un boben op weer noch Platz för een Marzipanschwien, en paar Zuckerkringel un en paar Peperkoken. Wenn he al dor weer, denn schull he ok düchtig wat bring'n.

An annern Morgen jump Jehann ut Bett, seeg den Stevel, maaks grote Oogen un wull nich gläuben, wat se seeg. Blots en Ruut steek in den Stevelschaft, sonst nix — keen Wiehnachtsmann, keen Marzipanschwien.

Bedrüppelt leep he na de Köök. Dor seet Mudder an Fröhstücksdisch un fraag ohn optokieken: "Na, vertell, Jehann, wat hett Nikolaus di denn in den Schoh leggt?"
Jehann wull wat segg'n, kreeg keen Wort över de Lippen un de Traan', kullern em de Backen hendaal, denn sluchz he: "Ik heff en Ruut kregen, sonst nix." —
Mudder maak grote Oogen: "Wat, dat kann doch nich, du büst doch aardig ween. Ja, segg hest du villicht en schietigen Schoh op de Finsterbank stellt?" —
Jehann schüttel den Kopp: "Nee, de Gummistevel weer rein un de weer ok gröter, dor paß mehr Snubkraam rinn."
"Wat, du hest den Gummistevel för dat Fenster stellt", sä Mudder. "Tscha, denn wunnert mi dat nich, dat he di en Ruut broocht hett."
"Worum?" stamer Jehann.
"Na, in Nikolaus sien Sack paßt doch blots een Stück för jedeen Kind, mehr kann he ok gor nich drägen. Wenn he di nu twee, dree oder veer Stück geben harr, harrn annere Kinner nix kregen. Harrst du dat wullt?"

Jehann sluck wat dröög un schüttel den Kopp.

"So, un wat maakt wi nu?" fraag Mama. — "Ah, ik weet wat. Du moolst em en Bild un dor ünner schriewt wi: Leve Nikolaus, dat Bild heff ik för di moolt. Mama hett mi vertellt, dat du för jeedeen Kind blots een Stück to Schnubben in dien Sack hest. Dat heff ik nich wußt. Aver ik bün doch aardig ween. Nu segg, leve Nikolaus, kannst du nochmol in dien Sack kieken, ob de Wiehnachtsmann, de ik hebb'n schull, dor noch binn' is. Un wenn du em finn'n deist, denn kannst du mi em denn nich vunobend in den Schoh legg'n."

Mama keek op: "Wat meenst Du, schüllt wi dat so schrieben?"

"Ja, Mama," sä Jehann, "dat is scheun, aver denn schriev man noch dorünner, dat ik de Ruut neben den Schoh op de Finsterbank legg. De kann he wedder mitnehm'n, de will ik nich hebb'n."

2. An Hilligen Obend  von Jüm Heinz Rehn

 

De Dannboom glänzt, de Glocken klingt,
een Engel schenkt den Segen;
de Goos liggt swoor, de Kinner singt
en Leed vun Gott un Freden.

Vörn Dannenboom, to eben Eer,
grient stillvergnöögt en Fips,
un twischen Popp un Teddybär,
liegt Vadders Strümp un Slips.

In bunte Töller bit an Rand,
liegt Pepernööt un Appeln,
de Fiegen dröömt wat an de Kant,
jüst so de söten Datteln.

De Wiehnachtsmann, de alls weet,
hett alle good bedacht;
in de Gesichter glänzt de Sweet,
o, hill'ge, stille Nacht.

Blots Mudder sitt en Stück bisiet,
ehr Hart sleit still un free;
o, wunnerbare Wiehnachtstiet,
vorbi de Hetzeree.